Оралхан Бөкей – «Атау кере»

Психологиялық тереңдігімен ерекшеленетін повестьте өр Алтай қойнауында оқшау тірлік кешкен ерлі-зайыптының оқиғасы баяндалады. «Атау-кере» – ешкімге бұйырмасын деп берілетін соңғы сыбаға деген ұғым, шығармада басты кейіпкерге қатысты символикалық мәнге ие. Повесть кейіпкері Таған қоғамнан бөлектеніп, тауды паналайды, ал оның жанында атауы жоқ мылқау қыз бар. Бөкей сол екеуінің аянышты тағдыры арқылы ядролық сынақтардың зардабын, адам баласының мейірімге зәрулігін әсерлі жеткізеді. Шығарма оқырман жүрегін қозғап, адамзатқа ортақ гуманистік ой салады.